Salim dempt zijn stem een beetje als er twee mannen voorbijkomen – hun witte gewaden smetteloos als altijd. Als ze een paar stappen verwijderd zijn, gaat Salim verder. “Ik ben zelf een kind van dit land en ik heb mijn land altijd als open en warm beschouwd. Maar ik heb geleerd dat er grenzen zijn aan die gastvrijheid.”
Huisgroep
De jonge Salim is dapper, maar ook voorzichtig. Eigenlijk is hij de afgelopen maanden voorzichtiger geworden. En met goede reden. Salim bezocht een kleine huisgroep waar de leden bijeenkwamen om delen van het evangelie te lezen en de betekenis te bespreken. Een stuk of vijf lokale jonge mannen, een paar buitenlanders – dat was het. Ruchtbaarheid werd er niet aan gegeven.
Toch kwam de overheid het te weten. Eén van de buitenlanders werd opgepakt en moest direct vertrekken. Enkele andere leden van de groep moesten zich voor ondervraging op het politiebureau melden. En weer anderen hebben problemen aan de grens als ze het land uit of in proberen te komen. En nu? De angst is voelbaar. Bij Salim, maar ook bij de anderen. Dit soort dingen hadden ze niet verwacht toen ze voor het eerst bij elkaar kwamen.
Gastvrij
Hun gevoel van overweldiging is begrijpelijk. Hun land is altijd een van de meest gastvrije landen in de regio geweest en is dat nog steeds. Mensen zijn gemakkelijk in de omgang en nodigen, vooral buiten de grote steden, vaak vreemden bij hen thuis uit om thee of koffie te komen drinken. Zo voor het oog is iedereen welkom; iedereen wordt gerespecteerd.
Maar dat geldt slechts tot op zekere hoogte, zoals Salim ontdekte. Ja, als hij Christus in stilte zou volgen, zou er niets gebeuren. Maar als hij met anderen samenkomt, beginnen de zaken er anders uit te zien. Wat als deze groepen groeien? Wat als ze onrust in de samenleving veroorzaken? Wat als lokale religieuze leiders gaan protesteren tegen wat ze zien als een bedreiging voor de islam?
“Ik weiger gewoon te geloven dat het volgen van Christus schadelijk is voor mijn land”
Dat is waar de lijnen op het Arabisch Schiereiland worden getrokken. Alles om te voorkomen dat er religieuze spanningen ontstaan in de samenleving. En dus mag de kleine ondergrondse kerk vooral niet te veel groeien.
Wit gewaad
Salim en de andere jonge gelovigen willen niet dat angst hun hart binnendringt, maar het gebeurt toch. Hoe kunnen ze hun landgenoten ervan overtuigen dat ze niets kwaads in de zin hebben? Dat ze vrede wensen voor hun land en voor de mensen – net zoals de leiders?
Om te laten zien dat Salim zijn land niet haat, doet hij er alles aan om uiterlijk net als zijn landgenoten te zijn. Hij draagt het lange, witte gewaad dat de meeste mannen dagelijks dragen. Hij gebruikt het uitgebreide vocabulaire van begroetingen en respectvolle zinnen voor bijna elke gelegenheid.
Maar tegelijkertijd is hij bereid om te delen van de hoop die in hem is. Als familieleden hem vragen stellen, vertelt hij. Als een studiegenoot interesse toont, neemt hij een Bijbel mee. “Ik weiger gewoon te geloven dat het volgen van Christus schadelijk is voor mijn land”, zegt hij terwijl hij van zijn lokale koffie nipt. “En ik hoop echt heel erg dat onze leiders dat op een dag ook zullen inzien.”
Meer lezen?
Wil je meer weten over onze veldwerkers? Of voel je je ook geroepen om te gaan? We hopen en bidden dat de Heere aan die en gene het verlangen zal geven om voor langere tijd (longterm) uitgezonden te worden, het is hard nodig. Lees hier meer over de Woestijnleven projecten.
Helpen?
Wilt u deze projecten een financiële impuls geven? Uw gift (ANBI, fiscaal aftrekbaar) is heel hartelijk welkom op rekeningnummer NL68 TRIO 0786 7131 43 t.n.v. Stichting Ismaël of via de donatiepagina op deze website.
doneren