Maar als Khalid bij ons aan tafel zat, zagen we hem opbloeien. Hij hoorde de Bijbelverhalen na het eten, stelde er vragen over, wilde verder lezen in een Bijbelapp op onze telefoon. Hij had honger. Maar zijn vader, die mocht het onder geen beding te weten komen. Hij haalde zijn vinger veelbetekenend langs zijn keel. Ook toen hij zelf een telefoon kreeg, mocht de app daar niet op. Liever kwam hij bij ons langs.
Tientallen malen hebben we hem zo ontvangen in ons huis. Hebben we geprobeerd zijn honger en zijn dorst te lessen. Letterlijk, maar ook geestelijk – door steeds weer naar Jezus te wijzen. Toen kwam het moment dat zijn ouders met een knallende ruzie uit elkaar gingen. De rechter wees Khalid aan zijn moeder toe. Ze verhuisde naar een andere plaats en Khalid was opeens weg.
Maar soms, op momenten dat hij zijn vaak dronken vader bezoekt, gaat opeens de bel. Dan staat er een jongen voor ons huis met een glimlach van oor tot oor. “Khalid is er weer!”, roepen we dan. En we heten hem welkom zoals altijd, deze zoon die vrede zoekt. In de hoop dat hij vrede vinden zal en vrede verspreiden zal. Jongeren zoals hij kunnen kansloos lijken in het oog van de mensen. Maar zij kunnen in Gods ogen bij uitstek geschikt zijn voor Zijn Koninkrijk.
Lees hier meer over de Woestijnleven projecten