Er zijn van die landen waar nog steeds geen nationale kerk bestaat, anno 2023. Denk aan Noord-Korea, denk aan Afghanistan. Gelukkig is het aantal landen zonder eigen kerk niet zo groot meer. Vaak is er toch wel iets van een lokale gemeenschap, al dan niet officieel erkend. Ook in het Midden-Oosten zijn er landen waar de kerk moedig standhoudt, zoals in Irak, Syrië en Jordanië.
Nog altijd geen nationale kerk
Het is daarom opmerkelijk dat er heel cluster van landen is in het Midden-Oosten waar géén nationale kerk bestaat. Dat zijn de landen op het Arabisch Schiereiland. Saudi-Arabië, Jemen, Oman, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar: ze zijn buren van elkaar en ze delen dat er geen kerk voor de lokale bevolking is.
Dat betekent niet dat er geen kerken zijn. Die zijn er wel degelijk, soms heel groot zelfs. De overheid wijst doorgaans aan waar erkende kerkgenootschappen een gebouw mogen neerzetten, op ommuurde compounds en zonder uiterlijke herkenningspunten zoals kerktorens, kruizen en klokken. Het grote probleem is: die kerken zijn zonder uitzondering bedoeld voor buitenlanders. Díé mogen op het Arabisch Schiereiland naar de kerk als ze willen. Maar de eigen bevolking? De Saudi’s? De Jemenieten? De Omani’s? De Emirati’s? De Qatari’s? Zij zijn officieel voor honderd procent moslim. Kerkbezoek is voor hen niet aan de orde. De meesten willen dat overigens ook niet.
Gastarbeiders
Toch groeit de kerk in het Midden-Oosten nergens sneller dan juist hier op het Arabisch Schiereiland. Dat komt omdat er ontzettend veel gastarbeiders uit andere landen zijn. Neem een land als de Verenigde Arabische Emiraten, of Qatar. Tot wel 90 procent van bevolking daar is buitenlander! De meerderheid van die buitenlandse werknemers is moslim. Ze komen vaak uit landen als Pakistan, Bangladesh en India.
Maar niet alle gastarbeiders zijn moslim. Er zijn ook mensen uit India, en zeker uit Indonesië, de Filippijnen en tal van westerse landen, die christen zijn. Zo zijn er alleen al in de Verenigde Arabische Emiraten meer dan een miljoen rooms-katholieke christenen, terwijl de oorspronkelijke bevolking van de Emiraten nauwelijks meer bedraagt.
Deze expat-christenen wordt weinig in de weg gelegd in de landen van het Arabisch Schiereiland. Buitenlandse christenen kunnen in alle vrijheid naar de kerk op de plaatsen die de overheid heeft aangewezen.
Sociale media
Dat ligt anders voor lokale christenen. Die worden geacht niet te bestaan. Een Emirati of een Saudi hoort moslim te zijn. Lokale moslims die tóch Christus gaan volgen, doen dat vaak in het geheim of ze vertrekken naar het buitenland.
Desondanks groeit ook hun aantal. De zaadjes van het Evangelie komen op, meer dan ooit. Daar zijn allerlei redenen voor te geven, en de belangrijkste is uiteraard dat het Gods tijd hiervoor is. Als Zijn Geest gaat waaien, kan niemand dat tegenhouden. Hij gebruikt hiervoor ontwikkelingen zoals de snelle opkomst van sociale media. Niet-islamitische berichten zijn voor iedereen beschikbaar en velen die door de Geest zijn aangeraakt, gaan actief op internet op zoek naar meer informatie.
De tegenstand die ze daarbij ontmoeten, kan verschillende vormen aannemen. Er zijn twee belangrijke bronnen: de overheid en de familie. We zien zelf van dichtbij hoe dat gaat. Zo hebben we recent nog meegemaakt dat de overheid buitenlandse christenen die evangeliseren, het land uitzet. Lokale christenen worden op het matje geroepen bij een speciale afdeling van de politie. Ze worden ondervraagd op hun contacten en worden onder druk gezet om terug te keren naar de islam.
Weigeren ze dat, dan lopen ze kans om hinderlijk gevolgd te worden door de overheid. Ook kan het dan ‘toevallig’ gebeuren dat hun werkgever ervan hoort, waardoor ze wellicht ontslagen worden.
Standvastig
En dan is er nog de familie. Wie in een liberale familie is grootgebracht, heeft kans dat zijn familieleden er de schouders over ophalen. Maar vaker is er op z’n minst een deel van de familie dat grote problemen heeft met een bekering tot het christelijk geloof.
We horen van persoonlijke drama’s die hier het gevolg van zijn, en sommigen keren publiekelijk terug naar de islam. Wat er in hun hart leeft, weet niemand. Uit schaamte verbreken ze vaak de banden met hun christelijke buitenlandse vrienden.
Maar vaker zien we dat de jonge gelovigen in Gods kracht standvastig blijven. Dat ze het moeilijk hebben, dat ze voorzichtig zijn met wie ze hun geheim delen, maar dat ze desalniettemin de vrijheid die ze in Christus hebben ontvangen, vasthouden.
Uit inventarisaties in alle landen op het Arabisch Schiereiland komt min of meer hetzelfde beeld naar boven. In sommige landen is er nog maar een enkeling die tot geloof is gekomen, in andere grotere landen zoals Saudi-Arabië zijn het er vele honderden of zelfs duizenden.
In alle gevallen geldt dat de aantallen groter zijn dan in de achterliggende eeuwen is vertoond. Waar de zandgrond van het Arabisch Schiereiland eeuwenlang te droog leek te zijn voor het Evangelie, komen er nu toch vruchten op. Maar de situatie is nog fragiel. Bidt u mee dat de jonge kerk in deze woestijnlanden levensvatbaar zal blijken te zijn?
Meer lezen?
Wil je meer weten over onze veldwerkers? Of voel je je ook geroepen om te gaan?
We hopen en bidden dat de Heere aan die en gene het verlangen zal geven om voor langere tijd (longterm) uitgezonden te worden, het is hard nodig.
Lees hier meer over de Woestijnleven projecten.
Helpen?
Wilt u deze projecten een financiële impuls geven?
Uw gift (ANBI, fiscaal aftrekbaar) is heel hartelijk welkom op rekeningnummer
NL68 TRIO 0786 7131 43 t.n.v. Stichting Ismaël of via de donatiepagina op deze website.
Hebt u de mogelijkheid om periodiek te steunen?
Klik hier en kies als bestemming Woestijnleven (veldwerkers algemeen).